#24 draaien, draaien, draaien

De thermometer zegt 7 graden, de lucht zegt strak blauw en de benen zeggen ja. De kerkklokken luiden nog niet, maar in menig huis wordt de zondagse kledij alvast glad gestreken. Ooit deed ik dat ook en ergens wil ik dat nog steeds. Hoewel, ik wil het maar dan anders. Zingend en lijdend, alleen, in afzondering, niet en masse in de houten banken. De polder is van mij, nergens een mens te bekennen. Ik schroef het ritme op en oefen mijn mantra: ‘draaien, draaien, draaien.’ Af en toe word ik afgeleid door taferelen der natuur: een groep schaterende ganzen, een konijn op de vlucht voor niets, een joggende vrouw. Ik betrap mezelf op deze onnozelheden en dwing mijn oor weer tot de preek, ‘draaien, draaien, draaien’, op weg naar daar waar ik wil zijn: hier. Het stemmige suizen van het asfalt zingt het credo.