veertien

Ooit was ik veertien. Het was de tijd van het nog niet of net wel durven vragen aan een meisje. Het was de tijd van de eerste Playstation, van bezorgde ouders en van stiekem roken uit ’t dakraam. Je was gabber, skater, metalhead of gothic. Het leven was overzichtelijk.

De zaterdag bestond uit een sportieve activiteit op een te groot veld. Schreeuwende vaders omlijstten het onhandige tafereel. Ze wisten het altijd beter en positieve feedback moest nog geboren worden. Ze bedoelden het goed. Gedwee hobbelden we achter een bal aan. Opstandigheid was er wel, maar we wisten dat er een beloning lonkte: AA Drink na de wedstrijd.

Mooie tijden.

Twee maanden terug waren we (de dame en ik) op vakantie in Italië. We zaten in een prachtig huisje halverwege een heuvel, zo’n tien minuten ten zuiden van Lucca. De vakantie bestond uit eten, cultuur snuiven en mooie fietsen checken. Dat laatste deed ik vooral. En toegegeven, ik was me er al van bewust dat Italianen voor het fietsen gaan de kam door de haartjes halen, maar dat deze jongens, mannen en vaders zó verzorgd de deur uit gaan! Stordito! Stunned! Verbijsterd was ik.

In geen ander land heb ik de liefde voor de fiets zo ervaren als daar. Natuurlijk, elke Belg groeit op met de kermiskoers en elke Nederlander gaat op de fiets naar school en werk, maar de Italiaan heeft iets dat wij niet kennen: attenzione ai dettagli. De fiets dient niet alleen schoon te zijn, maar ook te ruiken. Daarbij dient de outfit niet alleen te matchen met de fiets, maar ook met de route (‘vandaag veel bos, even de kleurencirkel erbij pakken’). De gekte zit diep. Heel diep.

Laten we de gekte maar het Pozzatoïsme noemen. Beter: het Pippoïsme.

Het Pippoïsme heeft ook zijn keerzijden. De gekte kan te diep gaan, las ik gister. Een Italiaanse jongen van veertien zou betrapt zijn op het gebruik van anabole steroïden. Sinds ik het las schieten telkens dezelfde vragen door mijn hoofd, maar toch vooral één: waarom?

Een schreeuwende vader die je AA Drink belooft als je hard rent: vooruit, we kennen ‘m allemaal. Maar jouw vader (of moeder) heeft je gouden Stelvio’s beloofd, which is: te veel! Je bent veertien. Er is je verteld dat het alles of niets is in de wielrennerij. Dat je moet cheaten om een grote te worden. Dat er maar één manier is en dat het je met liegen toekomt.

Porco Dio… Wat doet dit met je leven? En tegelijk: je hebt nog een heel leven voor je! Laat dat dan alsjeblieft La Dolce Vita zijn, knul.

Dus kroel met je moeder. Fiets een onschuldig rondje met je pa.

En rook ook maar eens lekker stiekem uit het dakraam.