“Misschien koop ik er wel een, joh!” hoor ik pa – 51, Duitse zandkasteelbuik, flinke hijg tijdens het traplopen en een goeie snurk gedurende de nacht – tegen ons zeggen. Mijn broertje – 17, Greipelesque fitnesslijf, Amsterdam Marathon finisher 2015 en sindskort bezitter van een carbon Koga-wapen – proest z’n koffie bijna over het ganse Bagels & Beans-terras. Ik probeer glimlachend zo naar pa te kijken dat het erop lijkt dat ik hem groot gelijk geef. “Gewoon doen, leuk!” probeer ik hem goedkeurend toe te knikken.
Vooruit, mijn pa heeft wel eens op een racefiets gezeten. In z’n jonge jaren. Toeclips-tijdperk. Stalen Koga zou hij hebben gehad. We geloven hem, een soort van. Hij hoort zichzelf graag vertellen over zijn rondje Goeree-Overflakkee – Schouwen-Duiveland. Vooral als mijn broertje net weer een paar PR’tjes op Strava heeft geknald (“Pfff, weer 4e bij dat segment. Wachten op wind mee.”). 150+ km fietste pa over de eilanden, sowieso. En dat ie één keer genadeloos op z’n plaat was gegaan. Daar lag hij dan, met zijn voeten in de toeclips, het frame in zijn middenrif gefrommeld en de benen meer dan open. Z’n ledematen zouden het woord ‘bloed’ hebben geschreeuwd, zoveel was ’t. Aldus mijn pa. Goed, hij had dus ooit gefietst. En ik ben nog steeds op zoek naar de foto’s.
Goeree Overflakkee, ik noemde het al, het eiland waar pa en ik opgroeiden. Het eiland waar je de tegenwind al voelt voor je de deur uit stapt, waar zelfs gekóókte aardappels ruiken naar de zee en waar je op zondag zelfs niet naar je fiets durft te kíjken, laat staan ‘m berijden! Want de zondag is van God en God fietst niet op zondag, zelfs niet in een D1-tempo’tje. Dat weet iedereen. Op Goeree Overflakkee. Tenminste, in de tijd van mijn pa in z’n toeclips. Maar de tijden veranderen, bruggen en dammen zijn geslagen, RTL4-kabels zijn de wat vrijzinnigere huishoudens binnengedrongen en inmiddels instagrammen en snapchatten ook Flakkeeënaars zich ’t RSI. En dendert tussen 18 en 25 juni ook nog eens het NK wielrennen over het Zuidhollandse eiland.
Er bestaan gelukkigere huwelijken dan wielrennen en Goeree-Overflakkee. Stiekem zijn we trots op Koos, maar als mensen een koers ‘de Hoogmis’ gaan noemen haken Flakkeeënaars af. Tuurlijk, vorig jaar aaide La Grande Boucle het kopje van Goeree. Op de zondag nota bene. Maar dit alles gebeurde in een moorddadig hoog tempo, langs de kust en ver buiten de kerkgaande dorpen. Dat kon het protestantenhart nog net verkroppen. En ook dit jaar heeft het kleine protestantenhart gewonnen van het katholieke cyclisme, want het NK wielrennen zal in geen geval op de zondag plaatsvinden. Manmoedig doch schijnheilig houdt het eiland stand tegen de paapse sportverdwazing, als ware het te trotseren tegenwind. Aandoenlijk.
Een maandje nog. Stiekem ben ik als geboren Flakkeeënaar ontzettend trots. Tot die tijd ga ik dromen over pa op z’n stalen Koga die lost uit een waaier op een of andere Flakkeese dijk tijdens het NK, zoiets. En maar malen door de wind, schuim op z’n bakkes en piepende longen. Uiteraard in z’n toeclips.
Gewoon doen, pa!