Wanneer kan ik weer fietsen?!
Dat is het enige dat door mijn hoofd gaat. Ik baal van mezelf, van mijn domheid, van het te gladde rooster, van het aanzetten in een te krap bochtje met te hoge snelheid. Een kreet, het beeld van mijn kapotte handen en gescheurde nagels, grind, een kapotte maar nog niet bloedende knie. Ik voel iets onheilspellends in mijn schouder. Lichaam en geest zijn nog even los van elkaar. De klap is te hard om dit zintuiglijk fatsoenlijk op te vangen.
Ik wil opstaan, het grind uit m’n wonden pulken. Ik voel een paar armen me helpen. Mart geeft aan naar de boerderij verderop te fietsen voor jodium en pleisters. Pa bekommert zich over mij.
Licht in m’n hoofd.
Net op tijd hang ik mijn hoofd weer tussen mijn benen. Nog twee keer wil ik het proberen, maar ik kan niets anders dan zitten. Uit de wind. Alles is te veel nu. Incasseren, meer kan ik niet doen, mijn ademhaling weer rustig krijgen.
Een kwartier later fiets ik al wieltjes zuigend terug naar huis. We hebben wind mee. Op adrenaline weet ik me verrassend genoeg in een redelijk tempo naar huis te sturen. Daar komt m’n lijf pas echt tot stilstand en zal ik alles moeten voelen wat me is overkomen. Nog nooit was een douche zo pijnlijk.
Maar wanneer kan ik weer fietsen?!
Malloot.